Şu an bebeğim deli gibi ağlıyor ama ben artık pes ettim. Artık gerçekten dayanamıyorum. Hava güzel, dısarı cıkalım istedim. Hem o da hava alır eve tıkılıp kaldık diye. Önce oğlumu giydirdim. Mamasını da yedi. Ama yok arkadas bir cocuk sürekli ağlar mı ya. Sürekli ama. Uykusu yok, aç değil. Evin içinde bunaldım her gün dört duvar arasındayım. Bağırdım en son. Artık canıma tak etti. Ama beni tınlamadı bile. Gerçi böylesi daha iyi yoksa üzülürdüm yine. Ya ben hava alamıcaksam, birsey yapamıcaksam napıcam söyler misiniz ? Uyudu bir ara ama ben de o kadar yorulmusum ki yattım onunla uyudum mecburen. Bir iş halledemedim. Her gün hepsine nasıl koşturayım. Eşim de diyor ki , bebek o ağlaya ağlaya büyüyecek. Her gün kendisi çeksin bakalım çekebiliyor mu çok merak ediyorum. Demesi kolay tabi. Eve temizlikçi geliyor ayda 1, ama hic faydası olmuyor ev 1 gün sonra aynı. Yetişemiyorum artık. Hiç demeyin evin bi önemi yok cocugun daha önemli filan diye. Cocugum önemli tabiki ama bir ev düzenli değilse orada psikolojisi bozulur insanın. Zamanla, anlamazsın. Ve benimde bozulmaya basladı zaten. Napıcam bilmiyorum bebeğime tek bakıyorum kimsenin umrunda da değilim. Az önce açtım fön makinasını oturdum koltuğa bu satırları yazdım. O sırada uyumuş. Dışarı cıkabilseydik orada da uyuyacaktı. Tek basıma yetişemiyorum. Halden anlayan bir insan evladı da yok. Napıcam bilmiyorum ya. O ağlayınca nasıl üzüldüğümü anlatamam. Ama yoruldum artık , bu gidişle benden birşey kalmayacak.