Alyamom26 moral bızmak istemem ama bilince kabullenmek daha kolay oluyor bazen o yüzden yazacağım. 7,5 aylık bebeğim düzelir diye umut ettim bu zamana kadar ama bazı bebeklerin huyu baştan nasılsa öyle gidiyor bence. İlk doğduğundan beri bana yapışık neler neler aldım. Asla pusete koyayım ana kucağına koyayım işimi gücümü yapayım modunda olamadım bıraktığım an çığlık kıyamet uykular haram gündüz uykusu yok gibi bir şeydi yeni doğduğunda bile. Bir sürü oyuncak var oynayacaksa bile illa ben yanında olmalıyım kolu bacağı üstümde olmalı o şekilde duruyor. Yanından kalktığım an başlıyor mızırdamaya. Şuan ilgisini çekecek şeyler olduğu için daha çok anlayıp kavradığı için eskiye göre o açıdan daha iyi ama şuan da mesela emekliyor tutunup kalkıyor düşüyor diye yanından gene ayrılamıyorum. Tek çocuğum olacak işim ne bütün gün oynarız diyordum ama bu kadar temel ihtiyaçlarımı engelleyecek kadar zor bir bebeğe hazırlıklı değildim. Maalesef en istemediğim şeyi yaparak TV açıyorum wc gideceğim zaman. Aylardır ekmek arası peynir yiyebiliyorum kahvaltıda sadece akşam da hep dışardan tabi kiloları da veremedim haliyle düzgün beslenip uyku uyuyamadığım için de sütüm de az baştan beri. Çevremde kendi çocuğu yeğeni vs olan bir sürü kişi var hepsi de bizim çocuklar böyle değildi sen gene iyi idare ediyorsun diyorlar. Uyumayan bebek çok kötü. Bana o uyur sen işini yapar başında beklersin uyansın diye özlersin derlerdi asla bunu yaşayamadım. Uyusa ile 20 dk 30 dk uyanıyordu ki o uyurken parmak ucunda
vile yürümeye korkuyorduk uyanıyordu hemen.Uzunn yazdım ama şuraya bağlıcam her çocuğun karakteri farklı düzelirse ne ala ama düzelmeme ihtimaline karşı kabullenmek süreci biraz daha kolaylaştırıyor ben artık ne yapalım bizim de nasibimizde bu varmış diyorum 😅sadece şu var büyüyüp biraz bıdıldamaya oynamaya falan başladığında en azından daha keyif alıyorsunuz onunla vakit geçirmekten o zaman biraz daha kolay geliyor Allah kolaylık versin hepimize