4-5. Aylarından itibaren yabancıları yadirgamalari başladı. O zamanlar iyi bir şeydi bu bizim için. Gelişiminin normal olduğunu gösteriyor sonuçta. Kimseye gülmesini geçtim. Kucağımda diyelim, kapı çaldı, açtım. Karşıdaki erkekse koparırdı kıyameti. Yanına sese hassasiyet eklendi. Kahkaha sesi, tiz sesler. Hele ki çocuk sesleri.. bı çocuk gelsin yanımızda ortalama bı sesle anneeee desin. Sustur kızımı susturabilirsen. Büyüsün geçer büyüsün geçer. Hep böyle teselli ettik kendimizi. Yok geçmiyor. Bı ortama giremiyorum. Hele ki çocuklu ortam olduğu zaman kıyamet kopuyor gibi ağlıyor. İftara gittik ramazanda. Sofraya oturamadan geri döndüm ben eve. alışsın diye parklara götürdüm her gün. Bacaklarımın arasına giriyor. Her gören kızıma niye böyle ciddi evde de böyle mi diyor. Benle babası dışında kimseye gülmüyor asla. Evdeki hallerinin videolarinj gösteriyorum bu kız o kız mı diyorlar. yolda yürüyor mutlu mutlu. Biri yakınlaşıp ne kadar tatlısın sen diyor diyelim. Çatıyor kaşlarını uzaklaşıyor direkt. Arkadaş ortamlarında bir bardak çay icemedim sanırım kızım doğdu doğalı. Hep huzursuz başkalarının yanında. Dün çaya misafir çağırdım ödüm kopa kola. Bana mısın demedi. Ha sakinleşti ha sakinleşecek derken. Gitti insanlar.. yolculayamadim bile.. başkaları olduğu zaman yanımızda böyle bı sarılması var bana. Nasıl anlatsam bütünleşik oluyoruz. Nasıl ağrıyor boynum kaburga kemiklerim sonrasında. tırmanıyor çünkü ayağı ile kucağımda olduğu halde.. napicam bilmiyorum.. 21 aylık şu an.. var mı benzer durumları yasayaniniz.