Merhaba,
Bu bir birlik postudur.
Bu mükemmel analara inat “Ben yıkıldım” diyenlerin konusudur.
Yuvarlanarak ağlayıp, daha kötüsü bazen aglayamayip “Ben herhalde bu isi yapamadim yeaaa” diyenlerin buluşma noktasidir.
Doğum sonrası herkesle kavga eden, kimseyi bulamazsa aynada kendisiyle kavga edenleri çağırıyorum. Aynaya bile bakamayanlar, gelin en çok sizle sarilalim.
Süreci atlatanlar kurtuluş öykülerini yazsin.
Yıkıklar dert yansin.
Yeni annelerin gözü korkmasın. Kötü hissedenler yalniz olmadığını bilsin.
Sosyal medyada herkes ama herkes mukemmelken biz Yıkıklar toplanalım 🤜🤛

Ben baslayayim,
Kızım 21 aylik
Doğum sonrasi derbeder olan gruptanim
Ilk 1 ay sanirim uyuyanildigim her an uyudum
Kizimi anneme, esime verip çocuktan cok bile uyumus olabilirim.
Sinir krizleri, geçmişte bitirdim sanip bitirmediklerim, bitmediklerimin hincini esimden ve kendimden cikarmaya calismam ve tükenmem derken kızım 19 aylikken kendimi psikiyatri doktorunun kapisinda buldum.
Neden bu kadar beklediğim konusunda bir fikrim yok. Gerçi var. Adim atacak, bir şey yapacak halim/gücüm yoktu.
Su an bunu okuyan ve bitik, yikik, mutsuz, esinin ve hatta kimsenin kenddini anlamadigini dusunen, yetersiz hisseden, çocuğunu benimseyemedigini hisseden ama itiraf edemeyen, nefes almak bile zulüm gibi gelen tum annelere selam olsun.
Yardim almaktan cekinmeyin
Mumkunse bir hobi edinin. Hiç anlamasaniz bile punch yapin mesela. Önemli olan guzel bir sey yapmak degil. Zihni bosaltmak.
Spor yapin
Minik bebegi olanlar.. Zamanım yok demeyin
Ben de oyle düşünüyordum. Sanki hiçbir şeye baktım yoktu. Oysa simdi dönüp bakıyorum da varmış. Enerjim yokmuş.
Bu bir kısır döngü malesef. Değişimi baslatmak için kendinizi zorlayin.

Aaa bu arada, ankete tik tik yapar mısınız?